Różne rybki

Górami całujący:)

Gurami całujący - Helostoma temminckii. Jest bardzo ciekawym gatunkiem ze względu na sposób ustalania hierarchii wśród przedstawicieli jego gatunku zamieszkujących to samo akwarium. Jest to sposób „całowania”, który nie wyrządza nikomu krzywdy. W rzeczywistości ten sposób zachowania nie ma nic wspólnego z miłością. Jest uważany za gatunek ruchliwy, zgody oraz trochę płochliwy. W naturze jest odławiany w celach konsumpcyjnych. Istnieją różnokolorowe formy: zielona, różowa, nakrapiana. Odmiana zielona jest trudniej dostępna, ale jej zielone barwy bardzo estetycznie wyglądają w akwarium. Dojrzała samica jest odrobinę pełniejsza w partii brzusznej od samca. Wielką zaletą tego gatunku jest zjadanie glonów. Glony szczególnie chętnie spożywane są przez młode osobniki. Zamieszkuje głównie środkową do powierzchniowej w akwarium.

Rodzina

Labiryntowate.

Pochodzenie

Jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym w południowo-wschodniej Azji. W środowisku naturalnym występuje w słabo natlenionych, wolno płynących strumieniach, stawach i mokradłach.

Długość

Odnotowano okaz mierzący 30 cm, ale zazwyczaj osiągają połowę tej wielkości.

Odżywianie

Spożywa wszystkie pokarmy, ale jego dieta powinna zawierać składniki roślinne. Aby ocalić rośliny przed pożarciem z ich strony należy podawać liście sałaty oraz mrożony groszek.

Temperatura

Może przebywać w wodzie od 22ºC do 29ºC, górna granica odpowiednia dla tarła.

Warunki hodowlane

Pomimo dosyć dużych rozmiarów zazwyczaj nie atakuje innych ryb akwariowych. Potrzebuje przestronnego akwarium, ponieważ osiąga spore rozmiary. Akwarium powinno być obsadzone roślinami dość twardymi lub niesmacznymi, bądź sztucznymi. Rośliny delikatne i miękkie będą zjadane przez ten roślinożerny gatunek. Podłoże powinno być żwirowe, z kilkoma większymi, gładkimi kamieniami. Parametry wody są bez znaczenia, ale powinna być dobrze filtrowana i czysta. Oświetlenie powinno być raczej jasne.
Skalar żaglowiec:)


Żaglowiec skalar – Pterophyllum scalare. Żaglowiec skalar niewątpliwie należy do najbardziej popularnych i najpiękniejszych ryb akwariowych. Jest rybą stadną, którą należy hodować z gatunkami o podobnej wielkości. Generalnie można stwierdzić że nie jest rybą trudną w hodowli. Żaglowiec skalar znany jest hodowcom od początku XX wieku. Gatunek ten jest silnie bocznie spłaszczony. Możemy wyróżnić bardzo dużo odmian skalara takich jak np.: srebrzysta, marmurkowa, dymna i czarna. Samca możemy rozpoznać po wysklepionym czole, które u samicy jest praktycznie proste.

Rodzina

Pielęgnicowate.

Pochodzenie

Dorzecze Amazonki.

Długość

Ryby występujące w warunkach naturalnych do 20 cm, natomiast w akwarium zazwyczaj krótsze.

Odżywianie

Chętnie spożywa większość pokarmów suchych i żywych dostępnych w handlu.

Temperatura

Od 24 do 28 C.

Warunki hodowlane

Żaglowiec skalar wymaga dużego akwarium. Akwarium musi być maksymalnie długie i głębokie. Najlepiej akwarium obsadzone roślinami z boku i z tyłu, z pozostawioną znaczną przestrzenią do pływania. Skalar jest rybą odporną na parametry wody, jednakże najlepiej jak woda jest miękka i kwaśna. Preferują silne oświetlenie z roślinami pływającymi przy powierzchni wody, dającymi lekki cień. Skalary dostępne w handlu są znacznie bardziej wytrzymałe, niż osobniki z odłowu. Akwarium powinno być zaopatrzone w dobry system filtracyjny. Skalarów nie należy trzymać z gatunkami które wykazują tendencję do obgryzania płetw.
Sum rekini:)
Sum rekini – Pangasius hypophthalmus (sutchi). Boki ciała ma lśniąco srebrne z kilkoma szerokimi, podłużnymi granatowo czarnymi, połyskującymi pasami. Wyróżnia się walcowatym, wydłużonym kształtem z charakterystyczną szeroką, tępo zakończoną głową. Swoją polską nazwę zawdzięcza wysokiej sterczącej płetwie grzbietowej. Młode wraz z wiekiem tracą odrobinę na atrakcyjności. Jest uznawany za gatunek płochliwy i nerwowy. Gdy czują zagrożenie potrafią paść na dno i udawać martwe. Ich piękno uwidacznia się dopiero w większym stadzie.

Pochodzenie

Południowo-wschodnia Azja, a dokładnie wody Mekongu, Chao Phraya oraz dorzecze Mekongu. Sum rekini do wielu zbiorników wodnych został wprowadzony sztucznie.

Długość

W akwariach zazwyczaj około 5-10 cm, natomiast w warunkach naturalnych największy złowiony okaz liczył około 130 cm długości i ponad 15 kg wagi. W dużych wystawowych zbiornikach mogą osiągnąć nawet 40 cm długości. Szczególnie dobre są pokarmy zawierające spirulinę. Dużym problemem jest to, że zjadają tylko pokarm, który opadający na dno przy ich pysku. Pokarm leżący na dnie nie zostanie zjedzony.

Odżywianie

Jest gatunkiem wszystkożernym, który zjada zarówno pokarm pochodzenia roślinnego, jak również zwierzęcego. Zazwyczaj podajemy In pokarmy takie jak np.: rureczniki, skrobane chude mięso, mrożone i żywe larwy mchówek, mrożony szpinak, kawałki liści sałaty, pokarmy płatkowane, w tabletkach i granulkach.

Temperatura

22-26 C.

Warunki hodowlane

Są rybami zgodnymi i towarzyskimi, toteż mogą być hodowane z innymi dużymi rybami. Ze względu na dużą płochliwość zbiornik powinien stać w spokojnym miejscu. Ponadto musi on być bardzo duży, ponieważ gatunek ten jest dosyć ruchliwy oraz osiąga pokaźne rozmiary. W mniejszych karłowacieją oraz stają się apatyczne. Nakrywamy go szybą z uwagi na fakt, że mogą próbować z niego wyskakiwać. Woda musi być intensywnie filtrowana oraz napowietrzana. Ryby te lubią jak jest ona w delikatnym ruchu. Oświetlenie nie powinno być zbyt silne. Za podłoże może posłużyć drobny lub grubszy żwir, piasek lub małe kamienie. Oczywiście musi ono być również dostosowane do preferencji uprawianych w akwarium roślin. Do dekoracji możemy użyć większych kawałków korzeni i drewna, płaskich kamieni i otoczaków. Zastosowane w akwarium rośliny powinny być większe i odporne na skubanie. Parametry wody: odczyn zbliżony do obojętnego (pH 6,5-7,5), miękka do średnio twardej (3-12 n) oraz czysta. Raz w tygodniu dokonujemy podmiany około 20% wody, ponieważ produkują dosyć duże ilości metabolitów.
Brzanka różowa:)
   Brzanka różowa – Barbus conchonius. Brzanka różowa należy do popularnych ryb akwariowych, hodowanych przez akwarystów na całym świecie. Ryby hodowane w akwarium różnią się od ryb żyjących w warunkach naturalnych intensywnością ubarwienia oraz długością płetw. Zdecydowanie lepiej niż inne ryby akwariowe znosi niższe temperatury, szczególnie w okresie zimowym. Bardzo dobrze czuje się również w temperaturach charakterystycznych dla wód tropikalnych. Grzbiet ryby jest ciemnooliwkowy, boki u samca różowe, a u samicy żółtawozielone. Posiada również charakterystyczny srebrzysty połysk. Bardzo dobrze nadaje się dla osób rozpoczynających swoja przygodę z akwarystyką. Brzanka różowa jest stosunkowo łagodnie nastawiona do innych ryb, jednakże nie należy jej hodować z rybami o wydłużonych płetwach. Brzanki różowe dobrze żyją z innymi brzankami o zbliżonych rozmiarach. Zamieszkuje strefę przydenną, środkową i powierzchniową. Intensywne ubarwienie pojawia się w czasie dojrzewania ryby. W sprzedaży dostępna jest również odmiana o wydłużonych płetwach, jednakże ma spore wymagania hodowlane. Samce powinny być razem z samicami, żeby w pełni pokazać swoją urodę. Są rybami które uwielbiają być w ruchu.

Rodzina

Karpiowate

Pochodzenie

Bengal, Indie, Assam.

Długość

Do 15 cm

Odżywianie

Szczególnie chętnie spożywa żywy pokarm, jednakże spożywa również wszystkie dostępne w sprzedaży pokarmy.

Temperatura

Nawet do 15 C w trakcie zimy ( poza odmianami weloniastymi, które potrzebują trochę wyższej temperatury) Poza okresem zimowym od 18 C do 26 C.

Warunki hodowlane

W narożnikach akwarium powinno być gęsto zarośnięte przez rośliny z wolną przestrzenią do pływania. Najlepsza jest woda miękka i lekko kwaśna, w szczególności w okresie tarła. Pozostałe parametry nie odkrywają znaczącej roli przy założeniu, że woda jest czysta i wolna od toksyn. W akwarium powinno znajdować się minimum 4-5 brzanek z przewagą samców, ponieważ jest to ryba stadna.
 Kirysek sum:)
Kirysek - Corydoras Jest jednym z trzech gatunków (C. julii, C. leopardus i C. trilineatus), które jest ciężko od siebie odróżnić. Ogólnie każdy gatunek ma srebrzyste ubarwienie w czarne kropki, paski na głowie, ciele i płetwach ogonowych oraz posiada czarną większą plamkę na płetwie grzbietowej. C. leopardus ma najdłuższy ze wszystkich pyszczek, a jego plamki oraz środka pozioma linia boczna są intensywniejsze niż C. julii. Cechą odróżniającą C. trilineatus od tych dwóch gatunków to czarne cętki na głowie ułożone w nieregularne linie lub siatkowy wzorek. Również te gatunki dadzą się odróżnić po kraju pochodzenia: C. trilineatus pochodzi z Peru, Kolumbii i Ekwadoru, C. leopardus występuje w Peru i Brazylii, natomiast C. julii jedynie w Brazylii.

Rodzina

Sumy.

Pochodzenie

Brazylijska część Amazonki.

Długość

Osiąga około 6 cm długości.

Odżywianie

Zjada wszystkie pokarmy, szczególnie opadające na dno.

Temperatura

Powinna się mieścić w zakresie 23-26 C

Warunki hodowlane

Preferuje wolną przestrzeń do pływania z kryjówkami i miejscami żerowania. Dno zbiornika powinno byś wysypane drobnym żwirem lub piaskiem. Nie ma szczególnych wymagań co do parametrów wody, aczkolwiek odczyn pH i twardość wody nie powinna przyjmować skrajnych wartości, w szczególności jeśli chcemy rozmnażać z powodzeniem te ryby.
Glonojad Syjamski:)
Glonojad syjamski – Gyrinocheilus aymonieri. Glonojad syjamski posiada umiejętność jednoczesnego żywienia się i oddychania, będąc cały czas przyczepionym do kamienia. Spowodowane jest to tym, że wodę do oddychania czerpie przez szczelinę mieszczącą się na krawędzi pokryw skrzelowych. Możemy wyróżnić formę dziką , a także złotą coraz bardziej popularną. Głównym pożywieniem glonojada syjamskiego są glony, jednakże nie należy liczyć na całkowite oczyszczenie z nich naszego akwarium. Zdarza się, że starsze osobniki bywają agresywne i kaleczą inne ryby. Samice są większe i mają bardziej krępą budowę ciała. Glonojad syjamski pomimo tego, że jest roślinożercą nie podgryza roślin.

Rodzina

Gyrinocheilidae

Pochodzenie

Tajlandia

Długość

Do 25 cm.

Odżywianie

Spożywa większość pokarmów dostępnych w handlu.

Temperatura

Od 22 do 28 C.

Warunki hodowlane

Glonojad syjamski potrzebuje licznych kryjówek. Akwarium powinno być nakryte, ze względu na skoczność tego gatunku. Osobniki młode są tolerancyjne, natomiast starsze stają się zadziorne, toteż należy je odseparować. Parametry wody nie odgrywają większego znaczenia pod warunkiem, że woda jest czysta i dobrze napowietrzana. Najlepiej jak akwarium ma minimum 80 litrów.
Molinezja:)

Molinezja ostrousta – Poecilia sphenops. Jest to jedna z najbardziej popularnych ryb akwariowych. Nazwa Molinezja nie ma związku z występującym u tych ryb melanizmem (ubarwieniem czarnym lub ciemnoplamym). Ryby te są spokrewnionymi gatunkami, zaliczanymi do rodzaju piękniczkowatych. Gatunek ten swoją popularność zawdzięcza ufności i miękkim ruchom. Pochodzi z Meksyku, gdzie zamieszkuje niziny nad zatoką meksykańską, aż po Kolumbię. Do Europy została sprowadzona po raz pierwszy w 1899 roku, jednakże nie rozszerzyła się w akwarystyce na dużą skalę. Drugi raz została sprowadzona w 1908 roku, ale również nie zyskała na popularności. Już 2 lata później firma hodowlana z Magdenburga w Niemczech poinformowała o udanej próbie rozmnożenia. W Nowym Orleanie lata dwudzieste zaowocowały pojawieniem się najbardziej znanej odmiany czarnej. Ze Stanów Zjednoczonych została sprowadzona do Europy przez niemiecką firmę w 1930 roku. Molinezja księżycowa została odkryta, udoskonalona i utrwalona w Singapurze po roku 1945. Dokonał tego chiński hodowca Cheah Yam Menga. Szczegóły ubarwienia różnią w zależności od miejsca naturalnego występowania. Molinezja ostrusta jest zdecydowanie bardziej wytrzymałą odmianą, niż molinezja żaglowpłetwa. Ze względu na duży zasięg geograficzny możemy wyróżnić wiele ras molinezji, co powoduje dużą liczbę synonimicznych nazw gatunkowych. Możemy wyróżnić wiele odmian kolorystycznych, jednak najbardziej popularną jest odmiana ,, Black Molly’’. W wyniku licznych mutacji uzyskaliśmy takie odmiany jak np : księżycowa, o krótkich płetwach, smoliście czarną, złotą, marmurkową, zieloną, pomarańczopłetwą i wiele innych. Samca rozpoznajemy po płetwie odbytowej przekształconej w gonopodium. Molinezja ostrousta jest rybą ruchliwą i towarzyską oraz doskonale nadaje się do akwarium wielogatunkowego. Mogą stanowić pierwszy gatunek początkującego akwarysty, jednakże należy pamiętać, że wymagają dobrych warunków. Najczęściej ryby te hodowane są innymi piękniczkowatymi.

Rodzina

Piękniczkowate (Poeciliidae)

Pochodzenie

Od Teksasu aż po Kolumbię.

Długość

W akwarium samice około 8 cm, a samce 6 cm. W warunkach naturalnych samice do 10, natomiast samce do 8 cm.

Odżywianie

Pokarmy suche i żywe dostępne w handlu. Należy pamiętać również o podawaniu pokarmów roślinnych (szczególnie glony). Są to ryby bardzo żarłoczne.

Temperatura

Od 23 do 28 C. Ciepłolubne oraz wrażliwe na niską i zmienną temperaturę wody.

Warunki hodowlane

Molinezje ostrouste są typowymi rybami stadnymi, dlatego powinny być hodowane w większej grupie. Akwarium gęsto porośnięte roślinami z wolna przestrzenią do pływania. Ze względu na możliwą agresję samców, powinno się trzymać jednego samca bądź ich większą grupę. Woda mocno filtrowana, dobrze napowietrzana, zasadowa i średnio twarda. Są wrażliwe na azotany oraz produkty przemiany materii. W celu polepszenia parametrów wody można dodać łyżeczkę soli na 5 litrów wody. Akwarium nie powinno być mniejsze niż 70 litrów, jednakże zdecydowanie lepiej czują się w akwariach 100 i więcej litro
wych. Stosunkowo łatwo zapadają na choroby, a charakterystycznym objawem jest stulanie płetw.
Neonki:)

 Neon Innesa ( Paracheirodon innesi ) może występować również po nazwą Bystrzyk Neonowy. Jest pierwszym poznanym gatunkiem neona. Do Europy został sprowadzony przez  Augusta Rabaut, któremu wskazali go tubylcy zamieszkujący Amazonię. Już w 1936 gatunek ten wzbudził sporo sensacji. Również w 1936 roku został on przywieziony do Niemiec, a stamtąd na pokładzie sterowca ,,Hindenburg” do Stanów Zjednoczonych. Tam został po raz pierwszy naukowo opisany. Początkowo osiągał dosyć wysokie ceny, ponieważ nie posiadano wiedzy na temat rozmnażania, wiec wszystkie osobniki były przywożone z Ameryki Południowej. Z czasem akwarystyka rozwinęła się i rozmnażanie tego gatunku neonów nie sprawiało już problemu. Obecnie prawie wszystkie sprzedawane neony pochodzą z hodowli, a w większości sklepów dostępne są osobniki zarówno młode, jaki i dorosłe. Jest gatunkiem popularnym wśród akwarystów. Popularność swą zawdzięcza niezwykłemu ubarwieniu ciała.  Neon Innesa jest gatunkiem bardzo podobnym do neona czerwonego. Oba gatunki ryb rozróżnić można po czerwonym pasku, który u neona innesy przechodzi tylko do połowy ciała, a u neona czerwonego ciągnie się od ogona, aż do głowy. Innesa jest gatunkiem wytrzymalszym i łatwiejszym w hodowli, niż neon czerwony. W trwającej od wielu lat hodowli neony nabrały znacznej odporności w stosunku do właściwości wody i warunków panujących w akwariach. Samice rozpoznajemy po bardziej zaokrąglonym brzuchu. Jest gatunkiem długowiecznym, często dożywa nawet 10 lat. Przebywa głównie w środkowych partiach akwarium.

Rodzina

kąsaczowate

Pochodzenie

Zachodnie Peru, szeroko rozprzestrzeniony w dorzeczu Amazonki.

Długość

W akwariach do 4 cm, w naturze największy znaleziony osobnik miał tylko 22,2 mm.

Odżywianie

Drobny pokarm płatkowy, drobne preparaty, a ponadto mrożone lub żywe malutkie wodne bezkręgowce takie jak: dafnie, larwy komarów i ochotek, pokarmy płatkowane.

Temperatura

Od 22 do 25 C. Toleruje również nieznacznie niższe temperatury.

Warunki hodowlane

Toleruje prawie każdą wodę, jednakże najlepiej jak jest to woda miękka do średnio twardej. Neon Innesa lepiej adoptuje się do różnych odczynów pH, niż neon czerwony. Pamiętajmy jednak, że nie zniosą zaniedbywania podmiany wody, czego często wynikiem jest słabe natlenienie i duża zawartość azotanów. Światło niezbyt jaskrawe. Gatunek ten nadaje się do akwarium towarzyskiego, jeśli nie zamieszkują w nim duże ryby, ponieważ neony mogłyby stać się ich pożywieniem. Neon Innesa nie wymaga zbyt dużej uwagi akwarysty, ale powinien być hodowany w większym stadzie. Gatunek ten źle znosi zbyt jasne podłoże i oświetlenie. Bardzo dobrze czuje się w akwarium z bujną roślinnością i wolna przestrzenią do pływania. Jest rybą dosyć spokojną, ale wrażliwą na zmiany parametrów wody.
Danio pręgowaty:)
Danio pręgowany - Brachydanio rerio. Jest rybą od dawna znaną akwarystom, została sprowadzona ze wschodnich Indii w 1905 roku prawdopodobnie do Niemiec. Każdy kto po raz pierwszy zobaczy ten gatunek zauważy niezwykłą ruchliwość, a także intensywne niebieskie i złote pasy. Samce są smukłe, ze złotym odcieniem, natomiast srebrzyste samice mają pełniejszy brzuch. Płetwy bezbarwne; ogonowa i odbytowa z błękitnymi podłużnymi pasami. W sprzedaży są odmiany komercyjnie wyhodowane, na przykład weloniastą o barwach formy dzikiej, złotą i weloniastą złotą. Zamieszkuje głównie strefę środkową do powierzchniowej w akwarium. Gatunek raczej odpowiedni dla początkujących akwarystów. Jest to piękna, krępa, pełna temperamentu, a przy tym spokojnie usposobiona ryba ławicowa. Uważany jeszcze niedawno danio lamparci za odrębną odmianę, obecnie okazał się modyfikacją genetyczną Danio pręgowanego.

Rodzina

Karpiowate.

Pochodzenie

Wschodnie Indie.

Długość

ok. 5-6 centymetrów.

Odżywianie

Jada większość pokarmów. Szczególnie chętnie zjada rozwielitki, wazonkowce, oczliki larwy komarów. Zjada również pokarmy zielone i glony.

Temperatura

18-25°C, nieco wyższa w okresie tarła.

Warunki hodowlane

Jest gatunkiem ławicowym o aktywnym trybie życia, który wymaga wolnej przestrzeni oraz gęstej roślinności. Musi mieć świeżą wodę, lekko kwaśną do obojętnej oraz bardzo miękką do średnio twardej. Dobrze ,,dogaduje się” z innymi gatunkami o podobnym usposobieniu.